Dima jest piękną, młodą i bardzo pojętną, a przy tym dosyć spokojną, jak na swój wiek i zrównoważoną sunią. Jest też dzielna, jest mądra, ale brakuje jej przestrzeni, swobodnego ruchu i zapachów, które zna z przeszłości. Zanim dotarła do schroniska pola i lasy były jej domem, mech i gałęzie - posłaniem. Przez półtora roku radziła sobie sama w okolicach Ruskowego Brodu - bez ludzi. Jak tam trafiła? Czy miała kiedyś swojego człowieka? Czy ktoś ją zawiódł tak bardzo, że straciła zaufanie do ludzi? Nikt nie zna wcześniejszej historii Dimy. Teraz wszystko, co ma, to ciemna buda, ciasny boks i te kilka chwil na spacerze ze znajomymi psami. To trochę za mało, by dzielna Dima była szczęśliwa. Odnalezienie się w schroniskowym zamęcie zajęło jej rok. I ten rok okupiony był ogromnym cierpieniem, apatią, depresją, ale i wysiłkiem Dimy, by sprostać ludzkim oczekiwaniom i dostosować się do panujących tu zasad i warunków. Dziś jest tą uśmiechniętą sunią, która z uroczą nieśmiałością wita znajome osoby - ciśnie się do krat, śmieje się mrużąc oczy, a przyjaciołom daje buziaka w nos! Tą, która wyskakuje z boksu i z radością korzysta z namiastki wolności. Świat ją ciekawi, przygląda się okolicy z uwagą, jest gotowa do rozwiązywania łamigłówek i ćwiczeń, które jej proponujemy na wybiegu. Obecnie szlifuje umiejętność chodzenia na luźnej lince. Ale miewa i takie dni, jakby docierało do niej, że to wciąż namiastka, że to wciąż schronisko i wtedy snuje się bez przekonania albo przysiada obok nas ze zwieszonym łebkiem, jakby szukała pocieszenia... Z pewnością Dima lepiej czułaby się w spokojnej okolicy poza miastem, w domu, gdzie miałaby do dyspozycji ogród i rozległe tereny spacerowe, u boku ludzi, którzy nie mają szczególnych oczekiwań wobec psa, za to mają dużo cierpliwości, determinacji i rozumieją, że niektórym psom potrzeba dużo czasu, by dobrze poczuć się w nowym miejscu. Możliwe, że byłoby jej łatwiej wkraczać w świat ludzi i wieść domowe życie, mając wsparcie drugiego psa.