Java od lat żyje w warunkach, które uwłaczają jej godności - najpierw w Radysach, teraz tu - na Paluchu. Dlaczego? Bo to dzielna, niezależna, mocna suczka o wyrazistym charakterze i konkretnych potrzebach, których nie jesteśmy w stanie tu zaspokoić. Przez długi czas jej światem był tylko zaciszny wybieg i kilka znajomych psów, z którymi czasami się bawiła. Resztę dnia i nocy tkwiła w budzie, w apatii, w ukryciu. Było bardzo widoczne, że schronisko ją przytłoczyło, a ograniczające kraty stłamsiły jej poczucie pewności siebie. Dopiero, gdy zyskała szansę na wyjście do parku, pokazała nam, jaka naprawdę jest - energiczna, z poczuciem humoru, ale i mająca własne zdanie i pomysł na to, jak chce spędzić czas poza boksem. Dziś leniwe szwendanie się po wybiegu zupełnie jej nie interesuje i gdy widzi, że nie zamierzamy iść na spacer, z powrotem ustawia się pod boksem w proteście. Dziś atrakcją jest dla niej wyskoczyć do parku, nabrać prędkości, przeciągnąć się, pohasać z kumplami, skapać się w baseniku i odwiedzić najdalsze zakamarki, gdzie może się wytarzać w mokrej trawie, pomyszkować, poczuć wolność i zapomnieć, że ta chwila zaraz minie, leżąc w cieniu drzewa. Dla Javy najważniejsza jest cisza, święty spokój, przestrzeń, zieleń - tylko tyle, by pies mógł godnie żyć. Te chwile szczęścia zawsze są za krótkie, a po nich następuje długi czas samotności w budzie, gdzie Java nadal spędza większość dnia i nocy - ta uległość i wycofanie to jej sposób na przetrwanie w schronisku. Java nie godzi się na takie życie, a jeśli nie ma szansy na inne, skoro nic ciekawszego nie możemy jej zaproponować, to wszystkiego jej się odechciewa… Java zna swoje imię, zawołana przybiegnie do znajomych osób, potrafi podążać za człowiekiem, choć smyczy nie lubi. Szukamy dla Javy takiej bezpiecznej przestrzeni - domu z ogrodem, gdzie może pohasać, ale przede wszystkim człowieka, który uwierzy w tą piękną, mądrą suczkę.